برخی از زخمها در زندگی در عمق روح جای میگیرند و هیچگاه خوب نمیشوند. آزار برخی از این رنجها پایان نمیگیرد، فراموش نمیشود. زخمهای شکسته شدن غرور، زخم مظلومیت، مرگ عزیزان، سر خم کردن در برابر آدمهای پست، فروختن عقیده، متولد شدن و رشد یافتن در خانواده ای سیاه. محکومیم به تحمل این دردها. هیچکس با لبخندبه دنیا نمی آید. شادی ابزار پایدار مقابله با این دردها نیست. رنج پذیرتریم تا شادمان. گویا این رسالت بشریت است، درد کشیدن. کدام تقاص را پس میدهیم؟