این روزها در درون بحران فکری عظیمی سیر میکنم. یکی بزرگترین تصمیمات اشتباه زندگی ام را گرفته ام و بسیار پشیمانم. هر روز با رنج سپری میشود و شاید ساعتی نباشد که من در افکار ناراحت کننده و ساینده روحم غرق نباشم. من دعا هم میکنم که از این وضع نجات پیدا کنم که تا حالا هیچ تغییری در وضعم پیش نیامده است. تا چه حد دعای من در این جهان پهناور باعث تغییر امور خواهد شد؟ آنچه که در درون من میگذرد و این دردها را چه کسی لمس میکند و جواب مرا خواهد داد؟ آنچه تا به حال دیده ام این است که تا خودم به داد خودم نرسم، سنگی از روی سنگ دیگر جابجا نخواهد گردید. کسی مرا از این زندان روحی کشنده نجات نمیدهد و انگار هم نخواهد داد. ظاهرا نظام دنیا حکایت کز نخارد پشت من میباشد.