فکر کنم در اینباره قبلا نوشته بودم که دیگر حرف زدن و استدلال آوردن یا با خواهش و دوستانه ممکن نیست مشکلی حل شود. این را دیگر به یقین رسیده ام. کسی قرار نیست به حق دیگری با حرف زدن احترام بگذارد. کلام برای ما پدیده ای لوکس شده است. مثل خیلی چیزهای دیگر. بشر و صد البت ماها کلام و زبانی بوجود آوردیم تا به سرعت مفاهیم را به هم انتقال دهیم. ولی کجاست انتقال مفاهیم؟ انکار یک عده کرند و نمیخواهند چیزی جز آنچه به نفعشان است را بشنوند. پست و نامه اختراع شد تا ما برای هر چرندی به فلان اداره مراجعه نکنیم. ولی این اختراع هم فایده ای نداشت. چون باید خودمان نامه بدست راه بیفتیم. تلفن آمد تا اینکار سریعتر و راحتتر شود. تلفن؟ این که دیگر خنده دار تر از همه است مگه با تلفن و پیغام و پسغام کار میکنیم. ایمیل آمد. ایمیل که فقط اسباب بازی ماست. اصلن مهم نیست که با ایمیل میشود کلی از هزینه های مکاتبات را کم کرد. مگر بچه ایم با این وسیله سرگرمی کارهای جدی انجام دهیم. پیامک آمد آنهم برادر ایمیل است و فقط یک نوع بازی است. خلاصه ببینید چه شده است. تمام وسایل ارتباطی که در اختیارمان است تا ارتباطی درست داشته باشیم همگی بی مصرفند. از همه بدتر زبان نفهمی است که رایج شده است. زبان که وجهه تمایز ما با سایر موجودات است. نمیتوان از همسایه بیشعور خواست تا سرو صدا نکند. نمیتوان از فلان دوست خواست که پول قرض گرفته شده را پس بدهد. حرف زدن و دلیل اوردن هم شده یک نو  آروغ زدن. حرف یک روش ارتباطی است که مثل بقیه روشها دیگر کار نمیکند. ما در همه روشهای ارتباطی نتوانستیم از آنچه دیگران با زحمت اختراع کردند استفاده کنیم دلیلی ندارد در وسیله ارتباطی خود ساخته یعنی همان زبان مادری هم ناموفق نباشیم.