گویا تا درد نکشیم تا زخم نخوریم خوب محسوب نمیشویم. تا رنج نکشیم تا از دست ندهیم مورد پذیرش قرار نمیگیریم. باید پول بدهیم به دیگران تا بخشنده بحساب آییم تا دوستمان داشته باشند. باید مورد تمسخر قرار گیریم و دم برنیاوریم تا با تحمل و با ظرفیت بحساب آییم و تمجید شویم. باید زخم و طعنه بخوریم و بجای دفاع و اعتراض زورکی لبخند بزنیم تا شویم با ظرفیت و تعریفمان کنند. باید صدقه بدهیم، پول خرج کنیم و بخشش داشته باشیم تا از عالم بالا دوستمان داشته باشند. باید تسلیم دردهای زمینی باشیم تا قربت پیدا کنیم. باید زندگی و توان و نیرو و حسمان را فدا و عرضه کنیم تا مورد عفو از بالا قرار گیریم. اینهمه تحمل درد از زمین را اگر نکوهش کنم ایرادی ندارد چون با آدمی و عالم خاک سروکار داریم ولی از عالم بالا برای چه؟